sylvia plath

hiçbir zaman mutlu olmayabilirim ama bu gece halimden memnunum.boş bir ev, güneşin altında çilek fideleri dikerek geçirilen bir günün sıcak ve puslu yorgunluğu,bir bardak soğuk,şekerli süt ve kremaya yatırılmış bir tabak dolusu böğürtlen gibisi yok.insanların kitapsız, okulsuz nasıl yaşayabildiklerini şimdi anlıyorum. uzun bir günün sonunda insan böyle yorulduğunda uyumalıdır çünkü ertesi sabah şafak vaktiyle dikilecek daha çok fidesi vardır; yaşamaya işte böyle devam eder,toprağa yakın.böyle zamanlara daha fazlasını istediğim için tam bir ahmak olduğumu düşünürüm... -temmuz 1950, sylvia plath, günlükler.

kafasını fırının içine koyarak intihar eden yazar.

ölümü ile aklıma kazınan yazar. henüz okumadığım ve okumak istediğim ayrıca.

aylardır hayatı hakkında her yazıyı okumaya çalışıyorum, kitaplarını, şiirlerini okuyorum ve okudukça daha da içine çekiyor beni. kocasının onu aldattığı kadının aynı sylvia gibi intihar etmesi, sylvia ve ted'in oğullarının da yakın zamanda intihar ederek hayatına son vermesi, bitmek bilmeyen bir hikaye gibi sanki hala yazmaya devam ediyor sylvia plath. okuduklarım içinde beni en etkileyenlerden biri annesine söylediği söz; 8 yaşındayken hastalanan babasının, öldüğünü söyleyen annesine plath, “asla tanrı’yla konuşmayacağım artık”

uzak durulması gereken antipatik, sistematik ve bir o kadar matematik yazarlar sırasının halay başını çeken, yazdığı karamsarlık dolu öykülerden uzakta halayın başında tey tey keyiflice oynayan yazardır. 💃 işin hunili tarafını bir kenara korsak; kendisinin en azından sırça fanus isimli kitabı okunmalıdır. kadının ruhunun inceliğinden epey uzakta, bir sırat köprüsü kalınlığındaki bakış açısına sahip biz erkekleri kadınların ruhları konusunda aydınlatır. bu yüzden mama sylvia'ya birer şükran borcumuz var dostlarım.

ilk keşfettiğim günden bu zamana kadar, her kelimesinde kendimi bulduğum yazardır. sylvia'yı okumak aynaya bakmak gibi benim için. acısı, serzenişi, çabası, çöküşü.. birer birer içime işlenmiş. sırça fanus ve ariel kesinlikle okunması gereken eserleri arasındadır, fikrimce.

günlüklerini okuyorum şimdi okumadığım zamanlarda da yine onu araştırıyorum garip bir şekilde kendimi ona yakın hissediyorum. günlerce onun hakkında sohbet edebilirim. beni büyülüyor.

"bir bedeli var, çok büyük bir bedeli var. bir sözün veya bir dokunuşun."

sylvia plath okumak harikadır ama onu anlamak sizi uçuruma sürükleyebilir. ayrıca tanıdığım en güzel kadınlardan biridir,iyi ki bu dünyadan geçtin.

''nefret ettiğim bir şey varsa, o da insanların kendinizi berbat hissettiğinizi bildikleri halde neşeyle hatrınızı sorup ''iyiyim'' demenizi beklemeleridir.''

"sanki asıl öldürmek istediğim şey o derinin altında ya da başparmağımın altında atan o ince mavi damarda değil, başka bir yerde, daha derinde, daha gizli ve ulaşılması çok daha güç bir yerdeydi…"

insan tanrıyla karşılaşmışsa, neye yarar ilaç? insan bir kere arızalanmışsa ve hiçbir parça geriye kalmamışsa, ne bir ayak parmağı, ne bir parmak, ve aşınmışsa, büsbütün aşınmışsa, güneşin o büyük yangınında, lekeler yayılmışsa o kadim katedraller boyunca neye yarar ilaç?

"atlamanın sakıncası şuydu ki; insan kat sayısını yanlış seçerse, yere çarptığında hala yaşıyor olabilirdi"

şu var, yanlız olmayı kesinlikle yeğliyorum; zehirden kaçar gibi kaçıyorum insanlardan; istemiyorum onları; masadaki yeni kızların bitmek bilmeyen sorunlarını dinliyor ve yanıtlıyorum; insanları ve olayları anlatarak onları eğlendirdiğimi, güldürdüğümü görüyorum ve kendimi ele vermeden, bir makine gibi, neredeyse hiçbir şey hissetmeden, yine de akıl sağlığı yerinde biri gibi davranarak hareket edebilmem şaşırtıyor beni. sylvia plath - çizimler

"ne de olsa, hayatta kalmak başka bir şey, iyileşmek başka bir şeydi"

“harlı alevlerin ortasında bile altın nilüfer yetiştirilebilir.” yazıyor mezar taşında, kiminin ölümü bile naif

"benim hayatımın amacı ne ve onunla ne halt edeceğim? bilmiyorum ve korkuyorum. asla istediğim bütün kitapları okuyamayacağım; olmak istediğim bütün insanlar olamayacağım ve yaşamak istediğim bütün hayatları yaşayamayacağım. kendimi istediğim bütün becerileri edinecek kadar eğitemeyeceğim. bunları neden istiyorum? hayatımda mümkün olan zihinsel ve fiziksel tecrübelerin tüm renklerini, tonlarını ve çeşitlerini tatmak ve hissetmek istiyorum. ve korkunç derecede sınırlıyım… uğrunda yaşayacağım çok şey var, yine de anlaşılması mümkün olmayacak kadar hasta ve üzgünüm." (bkz: günlükler)

Sonra, ansızın griye döndü kalbim ve karanlık neşemi alıp götürdü Mat ve ağrılı bir boşluk kaldı geriye Dikkatsiz ellerin yok etmek için uzandığı Benim gümüşten mutluluk ağım Hayretle duraksadı o eller beni sevdiğinden Gök kubbemin enkazını görebilmek için döktü gözyaşlarını

"Karanlığın sızdığını görüyor musunuz çatlaklarımdan? Tutamıyorum içimde hayatımı.” diyerek zaten sonunun nasıl olacağını açıkça belli etmiş Amerikalı şair ve yazar. İntihara meyilli oluşu hiçbir zaman bir sır değildi, her yazdığı cümlede herkese ölümünden kesitler sunmuş biri. Kendisi 11 Şubat 1963'te bu dünyadan ayrıldı ama aramızda bir sürü Sylvia Plath'lar var, hem de çok fazla. Bilemiyorum, beni çok etkiliyor. Bana günümüzü hatırlatan bir başka Sylvia Plath alıntısı: Kiminle konuşabilirim? Kimden tavsiye alabilirim? Hiç kimseden. Bir psikiyatr bizim zamanımızın tanrısı. Ama çok para istiyorlar. Eşit: bir de şöyle bir şey eklemek istiyorum, oğlu Nicholas Hughes de 2009 yılında intihar etmiş. İnsanın çocuğuna miras bıraktığı şeyin depresyon ve travma dolu bir çocukluk olması ne kadar korkunç bir şey...